Και ξαφνικά ολική δημοσκοπική επιστροφή στην κανονικότητα, με την CDU-CSU στο 27%, τους Πράσινους και το SPD στο 17-18%, με την επόμενη Βουλή εξακομματική, καθώς στους τρείς παραπάνω κομματικούς σχηματισμούς θα προστεθούν οι Φιλελεύθεροι, η Εναλλακτική και η Αριστερά.
Και ξαφνικά η Γερμανία εδώ και δύο μήνες φαίνεται να επιστρέφει στην δημοσκοπική κανονικότητα σε πείσμα της μετάλλαξης Δέλτα του Covid 19 αλλά και των τροπικών καταιγίδων που θυμίζουν σε όποιον το έχει ξεχάσει ότι η Κλιματική Αλλαγή δεν είναι το αύριο αλλά το σήμερα.
Στις αρχές του 2017 οι δημοσκοπήσεις κατέγραφαν την δυναμική ανατροπής που είχε το φαινόμενο Σουλτς με τον τότε Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να δημιουργεί την προσδοκίας της πρωτιάς για το κουρασμένο από τις κυβερνήσεις των Μεγάλων Συνασπισμών Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα.
Μια στιγμή Σουλτς έζησαν την Άνοιξη του 2021 οι Πράσινοι που δημοσκοπικά βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής από τους Χριστιανοδημοκράτες με την συμπρόεδρο του κόμματος Μπάερμπροκ να προβάλλει σαν πιθανή διάδοχος της Μέρκελ στην Καγκελαρία.
Και ξαφνικά λοιπόν ολική δημοσκοπική επιστροφή στην κανονικότητα με την CDU-CSU στο 27%, τους Πράσινους και το SPD στο 17-18%, με την επόμενη Βουλή εξακομματική καθώς στους τρείς παραπάνω κομματικούς σχηματισμούς θα προστεθούν οι Φιλελεύθεροι, η Εναλλακτική και η Αριστερά.
Οι εκλογές της 26ης Σεπτεμβρίου δεν είναι απλά και μόνο οι πρώτες εθνικές κάλπες της Πανδημίας, αλλά ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, καθώς θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό αν το Ταμείο Ανάκαμψης είναι μια παρένθεση ειδικού σκοπού που θα κλείσει με την επιστροφή στην κανονικότητα της μόνιμης περιοριστικής δημοσιονομικής πολιτικής όπως αυτή ορίζεται από τον Κόφτη Χρέους και το Σύμφωνο Σταθερότητας ή αν θα είναι η αφετηρία μιας στρατηγικής που θα έχει ως μόνιμα εργαλεία τον κοινό δανεισμό και την μεταφορά πόρων.
Μια προσεκτική ματιά στις τάσεις της γερμανικής κοινής γνώμης την τελευταία δεκαετία αναδεικνύει μια εξίσου αν όχι σημαντικότερη πρόκληση που μένει να επιβεβαιωθεί στις κάλπες του Σεπτεμβρίου.
Η πρόκληση δεν είναι άλλη από τον συνεχή κατακερματισμό της Πολιτικής Σκηνής στην Γερμανία μετά την ενοποίηση του 90, μια δυναμική η οποία είναι πιθανόν να επιβάλλει μετεκλογικά την συνεργασία τριών κομμάτων για την διαμόρφωση αυτοδύναμης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.
Με άλλα λόγια πέραν της ψύχωσης της πολιτικής των μηδενικών ελλειμμάτων – που συμβολικά αποκαλείται Μαύρο Μηδέν- είναι πολύ πιθανόν να μην υπάρξει στην επόμενη Μπούντεσταγκ η σταθερότητα που να επιτρέψει προγραμματισμό σε βάθος τετραετίας.
Στην Δημοκρατία της Βόννης κυριαρχούσε η δικομματική αντιπαράθεση Χριστιανοδημοκρατών –Σοσιαλδημοκρατών με κόμμα Μπαλαντέρ τους Φιλελεύθερους, ενώ στην δεκαετία του ΄80 προστέθηκαν οι Πράσινοι.
Μετά την ενοποίηση του ‘90 στα αριστερά των Σοσιαλδημοκρατών τα απομεινάρια του Κ.Κ της Ανατολικής Γερμανίας μαζί με την πτέρυγα Λαφοντέν που αποχώρησε από το SPD την Άνοιξη του 1999 συγκρότησαν την Αριστερά, ενώ στο τέλος της Άνοιξης του 2013 ιδρύθηκε από ευρωσκεπτικιστές, κατά κύριο λόγο πανεπιστημιακούς, η Εναλλακτική, η οποία μετά το προσφυγικό κύμα του 2015 υιοθέτησε πιο παραδοσιακό ακροδεξιό ξενόφοβο και ρατσιστικό προφίλ.
Περιχαράκωση στην ευρωπαϊκή ακινησία και στη λιτότητα η στροφή προς μια πολιτική ανάπτυξης της Ε.Ε. με γραμμή πλεύσης την άμβλυνση των κοινωνικών και περιφερειακών ανισοτήτων;
Πριν απαντήσει το Βερολίνο στο παραπάνω καθοριστικό για την επιβίωση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ερώτημα προηγείται η διαπίστωση αν η Δημοκρατία του Βερολίνου μπορεί να διαφυλάξει την κυβερνητική σταθερότητα που είναι προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ για μια ξεκάθαρη γραμμή πλεύσης.
Με άλλα λόγια αν η Δημοκρατία του Βερολίνου με την δυναμική πολυδιάσπασης του πολιτικού φάσματος που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια θυμίζει πλέον την αστάθεια που σφράγισε την πρώτη Ιταλική Δημοκρατία ή ακόμη χειρότερα την Δημοκρατία της Βαϊμάρης.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος)
Πηγή: ieidiseis.gr
