The city where anything goes. Έτσι λένε για το Βερολίνο. Η πόλη όπου όλα επιτρέπονται. Ίσως από τις πιο μοναδικές πρωτεύουσες του κόσμου για να ζει κανείς, μια πόλη που ο παλμός της «χτυπά» δυνατά σε κάθε της γωνιά. Είναι μια πόλη που δεν κουράζεσαι ποτέ να εξερευνήσεις, ακόμα και αν ζεις εκεί. Εδώ, το παρελθόν σμίγει αρμονικά με το παρόν, αποπνέοντας μια μοναδική αίσθηση ελευθερίας και δυναμισμού.
Οι κάτοικοί της είναι ένα μωσαϊκό πολιτισμών και φυλών, που ντύνονται και ζουν όπως τους αρέσει, χωρίς περιορισμούς. Η ιστορία της πόλης γράφεται σε κάθε γειτονιά και δρόμο, από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το Checkpoint Charlie μέχρι τα απομεινάρια που μας θυμίζουν τη πτώση του Τείχους, και φυσικά την άνθιση της Techno σκηνής που συνέβη εδώ, στη πόλη της ελευθερίας.
Στο Βερολίνο, η ελευθερία και η ισότητα είναι αξίες που αντανακλούν το χαρακτήρα της πόλης. Εδώ μπορείς να είσαι όποιος επιθυμείς, χωρίς να σε κρίνουν. Εδώ, οι στιγμέςγεμάτες ζωντάνια και ίσως πρωτόγνωρες εμπειρίες περιμένουν να τις ανακαλύψεις, να τις ζήσεις και να τις μοιραστείς. Στο Βερολίνο είναι τόσο εύκολο να κοινωνικοποιηθείς ανεξάρτητα από το λόγο που επέλεξες να μετακομίσεις εδώ, την ηλικία σου, την οικογενειακή σου κατάσταση ή το σεξουαλικό σου προσανατολισμό. Είπαμε: anything goes! Εδώ, η διαφορετικότητα είναι ο κανόνας, η παράδοση συνυπάρχει με την καινοτομία, από τις τέχνες μέχρι το φαγητό και τη διασκέδαση, δημιουργώντας ένα καλειδοσκόπιο εμπειριών που πρέπει να ζήσεις για να το πιστέψεις.
Ή να ακούσεις ιστορίες «αληθινών» κατοίκων και μια δοκιμή θα σε πείσει. Ο Παύλος αποφάσισε να αφήσει τη ζωή του στην Ελλάδα και μια μελαγχολική, όπως μας διηγείται, φθινοπωρινή μέρα, έβαλε τη καθημερινότητά του σε 2 βαλίτσες και προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο Τέγκελ. Ήταν το μακρινό ή όχι τόσο, 2015. Θέλει πολλά κότσια να χωρέσεις όλη τη ζωή σου σε μερικές αποσκευές, να αποχαιρετήσεις φίλους, οικογένεια, μια χώρα στην οποία μεγάλωσες και γεννήθηκες, με ο,τι αυτό συνεπάγεται και να τα αφήσεις πίσω σου για μια νέα ζωή σε μια νέα, πολύ διαφορετική χώρα.
«Σχεδόν δέκα χρόνια μετά, θυμάμαι ακόμα εκείνη την ημέρα. Πηγαίνοντας με το τρένο προς το κατάλυμα που είχα νοικιάσει μέχρι να βρω σπίτι, αντίκρισα μια πόλη γκρίζα, μουντή και αφιλόξενη. Σαν να μου έτριζε τα δόντια, κοιτάζοντάς με σχεδόν με αδιαφορία ενώ περπατούσα όσο πιο γρήγορα μπορούσα με το χάρτη και τις βαλίτσες στο χέρι για να μη βραχώ. Τις επόμενες μέρες, έχοντας λίγο χρόνο μέχρι να ξεκινήσω τη νέα μου δουλειά, άρχισα να περπατώ στη πόλη. Τότε, σιγά-σιγά, μου έδειξε κι εκείνη το γλυκό της πρόσωπο, πολύχρωμη, ζωντανή, διαφορετική. Τα συναισθήματα ανάμεικτα, δεν είχα πειστεί ότι είχα κάνει τη σωστή επιλογή»
Τον ακούω αποσβολωμένη και καθώς σταματά να πιει μια γουλιά καφέ, βρίσκω ευκαιρία να ρωτήσω πώς τα κατάφερε με τη γλώσσα και αν αντιμετώπισε δυσκολίες.
«Αν αντιμετώπισα λέει!», αναφωνεί γελώντας. «Διάβαζα τουλάχιστον τέσσερις ώρες τη μέρα Γερμανικά, ομολογώ πως έχω δυσκολία στο να μάθω ξένες γλώσσες αλλά παρόλο που δεν το χρειαζόμουν για τη δουλειά, μιας και δουλεύω σε πολυεθνική εταιρεία, το είχα βάλει πείσμα στον εαυτό μου να μάθω. Κατά τα άλλα δεν αντιμετώπισα δυσκολίες στην κοινωνικοποίηση, το Βερολίνο είναι μια πόλη ανοιχτή, ένας καμβάς θα έλεγα που χωράει τις ιστορίες και τις εμπειρίες όλων μας. Είχα τη τύχη ίσως να γνωρίσω εξαρχής ανθρώπους πολύ ζεστούς με τους οποίους γίναμε καλοί φίλοι. Έλληνες γνωρίζω αρκετούς αλλά δεν κάνω παρέα αποκλειστικά με Έλληνες, νομίζω ότι είναι καλό να δοκιμάσουμε να συναναστραφούμε και με άλλες κουλτούρες.»
Χαμογελάει ζεστά και κοιτάει έξω. Είναι Μάρτιος και ο ήλιος φωτίζει όμορφα το χώρο, τα ζεστά χαμόγελα, τα πολύχρωμα μαλλιά, τις μπερδεμένες ομιλίες που ξεχύνονται από παντού, καθώς οι θαμώνες απολαμβάνουν ένα ρόφημα, και κάποιοι τη μπύρα τους!
«Ξέρω τι σκέφτεσαι, μου λέει, διακόπτοντας τη σκέψη μου». «Ζούμε στην ωραιότερη πόλη του κόσμου, και αν σκεφτούμε τι συμβαίνει στην Ελλάδα το τελευταίο διάστημα, νομίζω νοιώθουμε ακόμα περισσότερο τη διαφορά.
Τον αφήνω να συνεχίσει, δε χωράει αμφιβολία ότι το κοινωνικό κράτος πάσχει σοβαρά στην Ελλάδα.
«Προσωπικά δεν αντιμετώπισα ρατσισμό, ούτε στη δουλειά ούτε στην καθημερινότητα ούτε στη προσωπική μου ζωή. Σίγουρα μιλάμε για διαφορετική κουλτούρα και πολλά πράγματα που εμείς θεωρούμε ίσως αυτονόητα δεν ισχύουν για τους Γερμανούς, αλλά αυτό ισχύει και σε άλλες χώρες, είναι απόλυτα λογικό. Βέβαια στο Βερολίνο μπορείς να κάνεις φίλους από κάθε γωνιά της γης, οπότε απλά επιλέγεις.»
«Όσο για τη πόλη, δε νομίζω ότι τη χορταίνεις ποτέ! Συνεχώς υπάρχουν δρώμενα στη πόλη, από εναλλακτικό θέατρο μέχρι βραδινές προβολές, θεματικά πάρτι, underground μπαράκια, βραδιές τέχνης, ακριβά εστιατόρια, ξεναγήσεις. Ας μη ξεχνάμε ότι τέχνη και Βερολίνο είναι άρρηκτα συνδεδεμένα, προσωπικά δεν παραλείπω ποτέ να επισκεφτώ τη Μπερλινάλε αλλά και το εξαιρετικό Ελληνικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου! Από ιδιαίτερα σημεία, με τραβάει το Teufelsberg που σημαίνει το «Βουνό των Διαβόλων» και είναι ένας πρώην κατασκοπευτικός σταθμός των Ναζί. Σήμερα είναι καλυμμένο με γκράφιτι. Η θέα όμως στο δάσος είναι υπέροχη»
Καθώς αποχαιρετώ το Παύλο, η πόλη ετοιμάζεται να ανάψει τα φώτα της. Ο ήλιος της χαρίζει τις πιο όμορφες αποχρώσεις του κι εγώ περπατώ προς το μεγάλο μπλε U που φαίνεται στο βάθος. Είναι σημαντικό να βρίσκει ο καθένας ένα μέρος που ανήκει, σκέφτομαι. Μα σε αυτή τη πόλη είναι τόσο εύκολο που σχεδόν αισθάνεσαι σαν να τοποθετείς ένα κομμάτι παζλ σε μια εικόνα που σου φαίνεται τόσο οικεία.
Την Εβίτα τη γνώρισα μέσα από την οθόνη του υπολογιστή μου. Η συζήτησή μας διήρκησε ώρα, σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Με «υποδέχεται» με ένα ζεστό χαμόγελο και έναν ενθουσιασμό που με συγκινεί. Γεννήθηκε στην Αθήνα, στη Νέα Σμύρνη και σπούδασε Βιολογία. Είναι πολύ τυχερή γιατί έχει ζήσει και ταξιδέψει σε πολλές περιοχές, από Ζυρίχη και Γενεύη μέχρι Καλιφόρνια. «Και τι σε έφερε στο Βερολίνο;», τη ρωτώ, αφού έχουμε μιλήσει περί ανέμων και υδάτων.
«Ήταν το 2019 όταν αποφασίσαμε με το σύζυγό μου να μετακομίσουμε στο Βερολίνο λόγω της δουλειάς του. Δεν ήταν εύκολη απόφαση, μια μετακόμιση σε ένα καινούργιο μέρος είναι πάντα μια σημαντική αλλαγή. Αλλά δεν το μετάνιωσα ποτέ».
Η ηρεμία της με παροτρύνει να τη ρωτήσω για τα πρώτα της βήματα. «Το Βερολίνο με αγκάλιασε αμέσως», μου λέει και χαμογελά. Έπειτα ήρθε στο κόσμο η μικρή μας και η καθημερινότητα αλλά και οι ανάγκες μας άλλαξαν αρκετά. Το σημαντικό όμως είναι ότι ξαναβρήκα τον εαυτό μου, τα πατήματά μου. Αποφάσισα πως ηδουλειά στα εργαστήρια δεν μου ταιριάζει πλέον. Έπειτα, με τις δυσκολίες που πέρασα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης αλλά και μετέπειτα στο σπίτι, παρόλο που είχα στήριξη και βοήθεια, ένιωθα μόνη.»
«Για καιρό σκεφτόμουν τι έφταιγε γι’ αυτό και τι θα μπορούσα να κάνω ώστε να βοηθήσω και άλλες γυναίκες στην ίδια κατάσταση με ‘μένα, να παρέχω επιστημονική πληροφόρηση αλλά και στήριξη. Παρά λοιπόν τις δυσκολίες που αντιμετώπισα κατά τη διάρκεια της πανδημίας, προχώρησα σε ένα επαγγελματικό βήμα που μου άλλαξε τη ζωή. Σήμερα είμαι πιστοποιημένη βοηθός μητρότητας και δουλεύω καθημερινά με πολλές γυναίκες, στεκόμενη δίπλα τους στο όμορφο ταξίδι της μητρότητας. Δε βίωσα το ρατσισμό ποτέ, συνεχίζει, αντίθετα ένιωσα στήριξη από συναδέλφους αλλά και από το περίγυρο. Η πόλη μου έδειξε το καλύτερό της πρόσωπο».
Δε μπορώ να μην τη ρωτήσω τι της αρέσει και τι όχι στο Βερολίνο. Παίρνει μια έκφραση σκεφτική αλλά τα μάτια της λαμπυρίζουν. «Μου είναι τόσο δύσκολο να σκεφτώ τα αρνητικά! Επειδή συνήθως μετακινούμαι για να επισκεφθώ τις πελάτισσές μου, καμιά φορά παρατηρώ καθυστερήσεις στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Αλλά δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά θεωρώ. Επίσης κάποιες φορές η πόλη μου φαίνεται χαοτική……αλλά είναι όντως μεγάλη! Ταυτόχρονα, δε χρειάζεσαι αυτοκίνητο στο Βερολίνο, έχει πολλή καλή συγκοινωνία και ταυτόχρονα περπατάς στο δρόμο με ευχαρίστηση. Τα πεζοδρόμια είναι μεγάλα και υπαρχουν και πεζόδρομοι, κάτι που για εμένα είναι σημαντικό τώρα που έχω οικογένεια.
Επίσης, το Βερολίνο είναι μια πόλη όπου η φύση βρίσκεται πολύ κοντά σου, με πολλούς χώρους πρασίνου, μεγάλα πάρκα όπως το Tierpark, αλλά και πολιτιστικούς χώρους που οργανώνουν πολύ ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις αλλά και εργαστήρια για παιδιά και ενήλικες. Τα Σαββατοκύριακα δεν παραλείπουμε να επισκεφτούμε κάποια οι τρεις μας και είναι κάτι που απολαμβάνουμε πολύ. Για εμένα είναι σημαντικό ότι υπάρχουν και ειδικά διαμορφωμένοι χώροι για οικογένειες όπου μπορούν οι γονείς να απολάυσουν το καφέ τους και να γνωρίσουν και άλλους γονείς όσο τα παιδιά διασκεδάζουν. Αυτό με βοήθησε πολύ ώστε να κοινωνικοποιηθώ εδώ στο Βερολίνο. Η «γκριζίλα» ώρες ώρες δεν αντέχεται αλλά δε θα άλλαζα με τίποτα τη ζωή μου εδώ».
Καθώς την ευχαριστώ για αυτή τη τόσο όμορφη κουβέντα, μου χαμογελά πλατιά και κανονίζουμε με τη πρώτη ευκαιρία να πιούμε και από κοντά έναν καφέ. Στη πόλη όπου όλα είναι δυνατά. Νομίζω αυτή η εκδοχή μου αρέσει περισσότερο.
Η Έλενα Κουτουνίδου σπούδασε Μετάφραση και Διερμηνεία στην Ελλάδα και την Ισπανία και το 2018 δημιούργησε το Linguistic Bridge, ένα επίσημο μεταφραστικό κέντρο για κάθε είδους γλωσσικές υπηρεσίες. Μετακόμισε στη Γερμανία με σκοπό να εξελιχθεί επαγγελματικά και να αναβαθμίσει τη ποιότητα των υπηρεσιών της. Συνεργάζεται με ιδιώτες, εταιρείες αλλά και δημόσιους οργανισμούς. Λατρεύει τα ταξίδια και τη τέχνη και δε χάνει ευκαιρία να επισκεφθεί ξανά και ξανά τα μουσεία της πόλης. Στον ελεύθερο χρόνο της ασχολείται με την αρθρογραφία, το διάβασμα και το χορό
