Ότι ισχύει για την στάση της Τουρκίας στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο φαίνεται να ισχύει σήμερα και για την Εξωτερική Πολιτική της Γερμανίας και ειδικότερα την διμερή ειδική σχέση με την Ρωσία.
Επιτήδειος Ουδέτερος ήταν πριν από τέσσερεις περίπου δεκαετίες ο τίτλος ενός βιβλίου αμερικανού ιστορικού που ανέλυε την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Ένας τίτλος που ταυτόχρονα υπερτιμά και υποτιμά την τουρκική εξωτερική πολιτική καθώς μια προσεκτική ματιά στις αρχειακές έρευνες για εκείνη την εποχή αναδεικνύει την ουδετερότητα όχι μόνον σαν σταθερή γραμμή πλεύσης της Τουρκίας του Ινονού, αλλά ταυτόχρονα την καλύτερη δυνατή επιλογή τόσο για το Λονδίνο όσο και για το Βερολίνο.
Σε επικοινωνιακό τουλάχιστον επίπεδο η Γερμανία και πιο συγκεκριμένα η τρικομματική κυβέρνηση Σολτς ήδη προσεγγίζεται από αναλυτές, ειδήμονες και μη ως ένας Επιτήδειος Ουδέτερος του Βορρά.
Σήμερα ο Καγκελάριος πραγματοποιεί την πρώτη επίσκεψη τους στις ΗΠΑ και μετά από μια βδομάδα έχει προγραμματισθεί επίσκεψη του στην Μόσχα.
Ότι ισχύει για την στάση της Τουρκίας στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο φαίνεται να ισχύει σήμερα και για την Εξωτερική Πολιτική της Γερμανίας και ειδικότερα την διμερή ειδική σχέση με την Ρωσία.
Διαχρονικά και διακομματικά από την εποχή που ο Μπραντ μετά το 1969 χάραξε την Οστπολιτίκ η Βόννη και στην συνέχεια το Βερολίνο επιχειρούν να συνδυάσουν δύο σταθερές στην χάραξη εθνικής στρατηγικής:
• Πρώτον προβάδισμα στην Διατλαντική Σχέση, το ΝΑΤΟ δηλαδή, ως σημείου αναφοράς για την ασφάλεια της χώρας με σταθερή επιφυλακτικότητα απέναντι στην επιλογή της ευρωπαϊκής αμυντικής χειραφέτησης που προτείνει σταθερά η Γαλλία από τον Ντε Γκολ και Μιτεράν μέχρι και τον Μακρόν.
• Δεύτερον δίπλα στην Διατλαντική Σχέση μια Ευρασιατική Συνεργασία με την Ρωσία με βασικό σημείο αναφοράς ότι το Βερολίνο δεν αισθάνεται πλέον κίνδυνο και απειλή από την Ανατολή.
Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και την συγκρότηση Ενιαίας Γερμανίας το Βερολίνο δέχθηκε δύο προτάσεις για την θέση του στους παγκόσμιους και ευρωπαϊκούς συσχετισμούς:
• Από τους Μπους και Κλίντον που προσέφεραν στην Ενιαία Γερμανία τον ρόλο του Συνεταίρου στην Ηγεμονία (partnerinleadership) και για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους τον ρόλο του υπ αριθμόν δύο στην περιφρούρηση μιας Pax Americana.
• Από τον Μιτεράν που και αυτός με την σειρά του πρότεινε στον Κολ την στήριξη μιας στρατηγικής χειραφέτησης της Ευρώπης από τις ΗΠΑ με την Γερμανία υπ αριθμόν δύο καθώς το ηγεμονικό προβάδισμα της Γαλλίας ήταν δεδομένο λόγω του πυρηνικού οπλοστασίου και της μονιμης έδρας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Η Ενιαία Γερμανία του Κολ και στην συνέχεια του Σρέντερ επέλεξε έναν τρίτο δρόμο , τον δρόμο της ταυτόχρονης εξισορρόπησης δύο Ειδικών Σχέσεων την μία με την Ουάσιγκτον και την άλλη με την Μόσχα με την βεβαιότητα ότι τόσο ο Λευκός Οίκος όσο και το Κρεμλίνο προτιμούν την δοκιμασμένη επί δεκαετίες εξισορρόπηση της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής από τις αβεβαιότητες και ανατροπές ισορροπιών που
θα μπορούσε να προκαλέσει μια αμυντική χειραφέτηση της Γηραιάς Ηπείρου.
Το ρομαντικό τετ α τετ αποχαιρετιστήριο δείπνο της Μέρκελ στον Ομπάμα στις αρχές Δεκεμβρίου του 2016 αλλά και στην συνέχεια το απλωμένο χέρι της Μέρκελ προς τον Τραμπ που δίστασε μέχρι να ανταποκριθεί δίνουν μια ψευδαίσθηση μεταπτώσεων καθώς η Γερμανία έκανε δημόσια και χωρίς περιστροφές την επιλογή της τον Ιούλιο του 1990 στην ιστορική συνάντηση Κολ-Γκορμπατσόφ στον Καύκασο που άνοιξε τον δρόμο για την ενοποίηση της Γερμανίας.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος)
ieidiseis.gr
