Της ΠΑΡΗΣ ΣΠΙΝΟΥ
Τι είν’ η Αθήνα μας; Η Αθήνα μας του σύγχρονου πολιτισμού. Μην είναι τα κτίρια – κοσμήματα του Ρέντσο Πιάνο στο Φαληρικό Δέλτα, η αστραφτερή Εθνική Πινακοθήκη; Μην είναι οι υπερπαραγωγές της Λυρικής με την καλλιτεχνική αφρόκρεμα, οι σημαντικές μετακλήσεις του Μεγάρου Μουσικής, η πρωτοπορία της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, οι εικαστικές παρεμβάσεις του ΝΕΟΝ στην πόλη και στο Δημόσιο Καπνεργοστάσιο;
Μην είναι το δυναμικό Φεστιβάλ Αθηνών στην Πειραιώς και στο Ηρώδειο, η συναυλιακή Τεχνόπολη, τα δεκάδες θέατρα και οι μουσικές σκηνές, οι ανεξάρτητες καλλιτεχνικές ομάδες, η street art, οι πολυποίκιλες δράσεις; Μην είναι η ματιά της Μπιενάλε της Αθήνας στα δικαιώματα των «αόρατων»; Μην είναι οι ξένες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές που πολλαπλασιάζονται; Μην είναι οι αγχώδεις επανεκκινήσεις του ΕΜΣΤ;
Ολα Αθήνα μας, κι αυτά κι εκείνα. Και τα μεγάλα ιδρύματα και οι κρατικοί θεσμοί. Και οι ξένοι σταρ και οι περιζήτητοι εγχώριοι δημιουργοί. Και το κέντρο και το απόκεντρο. Και το μέινστριμ και η καινοτομία και το αντεργκράουντ και το πολυπολιτισμικό. Και η σύγκλιση των αρχαίων μνημείων, των νεοκλασικών, των παλιών βιομηχανικών ή εγκαταλειμμένων κτιρίων με τη σύγχρονη δημιουργία.
«Η Αθήνα είναι το νέο Βερολίνο;» διερωτώνται τα ξένα ΜΜΕ ανακαλύπτοντας μια μητρόπολη πολιτισμού να αναδύεται μέσα από την οικονομική κρίση και την πανδημία. Η Αθήνα είναι η νέα Αθήνα… ακούσαμε διά στόματος Κώστα Μπακογιάννη στα εγκαίνια της 7ης Μπιενάλε της Αθήνας, «περήφανη για το αρχαίο μεγαλείο της όσο και για τον σύγχρονο πολιτισμό, μια πύλη παγκοσμιοποίησης». Ναι, αλλά θα πρέπει να αξιοποιήσει κι άλλο τις υποδομές, να ενισχύσει το καλλιτεχνικό δυναμικό, τις πρωτότυπες παραγωγές, με πιο φιλόδοξα προγράμματα από αυτό που ανακοινώθηκε χθες για το ιστορικό θέατρο «Ολύμπια». Γιατί ωραίες οι δάφνες, αλλά αν δεν τις ποτίσεις… ξεραίνονται (σαν τους φοίνικες).
Πηγή: efsyn.gr
