Τις τελευταίες μέρες συγκλονισμένη η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί μουδιασμένοι ένα τραγικό γεγονός. Δολοφονήθηκε ένας νέος άνθρωπος για τόσο λάθος λόγους που δεν το συλλαμβάνει ο ανθρώπινος νους …….δεν μας φτάνει που τα τελευταία δύο χρόνια όπου και να γυρίσεις το κεφάλι σου ακούς για θανάτους λόγο της πανδημίας έχουμε και αυτές τις περιπτώσεις ακραίας βίας με θανατηφόρα αποτελέσματα και όλα αυτά γιατί; Για μια διαφορά στις προτιμήσεις αθλητικών ομάδων …. .
Σήμερα όμως θα θίξουμε μία άλλη πλευρά του θέματος. Το τελευταίο διάστημα στα κοινωνικά δίκτυα γίνεται ένας χαμός για το συγκεκριμένο θέμα, με τις δηλώσεις να παίρνουν και να δίνουν, από τη μία πλευρά έχουμε τους οπαδούς της μίας ομάδας να ρίχνουν ευθύνες στους οπαδούς της άλλης ή και αλλού και από την άλλη τους οπαδούς της δεύτερης ομάδας να καταδικάζουν εννοείται το γεγονός. Φυσικά δεν λείπουν και κάποιοι ασυνείδητοι οι οποίοι μιλάνε για την λάθος ώρα και την λάθος στιγμή, αλλά ακόμα και κάποιοι που έχουν πιο ακραίες απόψεις, τις οποίες ούτε θέλουμε να αγγίξουμε, ούτε όμως να τους χαρακτηρισουμε γιατί απλά δεν τους αξίζει. Θέλω λοιπόν να μιλήσουμε για τους οπαδούς ή το φαινόμενο οπαδιλίκη γενικά.
Σίγουρα όλοι μας γνωρίζουμε ανθρώπους οι οποίοι υποστηρίζουν την ομάδα τους με πάθος, ουκ ολίγες φορές έχουμε δει, να γράφουν και να σχολιάζουν υπέρ της ομάδας που αγαπάνε αλλά και να επιτίθονται λεκτικά, σε οπαδούς άλλων ομάδων, σε διαιτητές, σε άλλους θεσμούς, σε παράγοντες και γενικά προς όλες τις κατευθύνσεις που θεωρούν ότι προσβάλλουν την αγαπημένη τους ομάδα.
Σήμερα λοιπόν, και αφού έχει διαπραχθεί αυτό το ειδεχθές και αποτρόπαιο έγκλημα , αυτοι οι ίδιοι οι «συγγραφείς», καταδικάζουν τέτοιες πρακτικές, (φυσικά καλά κάνουν), αλλά αφήνουν εμμέσως πλην σαφώς να εννοηθεί ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες οπαδών, των καλών οπαδών (στην οποία κατηγορία φυσικά ανήκουν και οι ίδιοι) και των κακών οπαδών.
Δεν βλέπω όμως πουθενά να γίνετε λόγος για την δική τους συμπεριφορά, στο παρελθόν τουλάχιστον, για τα μαθήματα που μπορεί να έδωσαν στον περίγυρο τους , στα παιδιά, στα ανίψια, στα ξαδέρφια τους και πάει λέγοντας, μπορεί οι ίδιοι να έχουν μία σαφή διάκριση στο μυαλό τους για το πότε αρχίζει και το πότε σταματάει να είναι τοξικός ο φανατισμός τους, είναι όμως το ίδιο ευκρινές στους ανθρώπους στους οποίους άθελα τους παραδίδουν μαθήματα με τη συμπεριφορά τους;
Έχουν καταλάβει ή μάλλον έχουμε καταλάβει, ότι στην βία που υπάρχει στα ελληνικά γήπεδα λίγο πολύ ευθύνη έχουμε όλοι μας, σαν πολίτες, σαν οπαδοί, σαν πρότυπα, σαν γονείς και ούτω καθεξής.
Η ακραία επιθετική και υβριστική συμπεριφορά δημιουργεί λάθος αντιλήψεις και φανατισμό στους νέους. Οπότε προτείνω σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που διανύει η χώρα μας, σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που διανύει η οικογένεια του θύματος, η μητέρα του παιδιού που είδε να χάνεται ο γιός της για κάτι τόσο μα τόσο ανούσιο, να σιωπήσουν, να κάνουν ένα βήμα πίσω και να αναλογιστούν τι παράδειγμα έχουν δώσει τα τελευταία χρόνια και να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει καλός η κακός οπαδός, να μην μας κάνουν μαθήματα του καλού οπαδού και απλά να σιωπήσουν και να αναλογιστούν, ίσως και να κάνουν αυτοκριτική και να αναθεωρήσουν τον τρόπο με τον οποίο υποστηρίζουν την ομάδα τους. Δεν χρειάζεται να φτάσουμε σε ακραίες καταστάσεις για να προσέχουμε πως εκφράζουμε την υποστήριξη μας. Διότι καμιά φορά λένε δε χρειάζεται να πεις κάτι για να δώσεις το παράδειγμα μπορείς απλά να μην πεις κάτι και να δείξεις το παράδειγμα…..
Κιμωνας ο φίλαθλος
