Η Μέρκελ θύμισε με τις προχθεσινές της δηλώσεις όχι τόσο το βάρος της φιλοξενίας των τριών εκατομμυρίων προσφύγων που έχει επωμισθεί η Τουρκία όσο το απαγορευτικό κόστος της αναζωπύρωσης της συζήτησης για το προσφυγικό-μεταναστευτικό στη Γερμανία, η οποία ήδη βρίσκεται σε παρατεταμένη προεκλογική εκστρατεία ενόψει των εκλογών του προσεχούς Σεπτεμβρίου.
Το βάρος που σηκώνει η Τουρκία είναι σε μεγάλο βαθμό συνειδητή επιλογή, καθώς το προσφυγικό το διαχειρίζεται με μια προσέγγιση διπλής εργαλειοποίησης:
● Πρώτον, μέσω της Γερμανίας κρατά σε πολιτική ομηρία την Ε.Ε. και εξασφαλίζει έτσι ανοχή για την αποσταθεροποιητική εκτός συνόρων συμπεριφορά της.
● Δεύτερον, με άλλοθι τη διασφάλιση ασφαλούς επαναπατρισμού των προσφύγων, τη διεκδίκηση της δημιουργίας ζώνης ασφαλείας σε ελεγχόμενες από Κούρδους περιοχές.
Ετσι, η Γερμανία, όχι μόνον θα συνεχίσει την πολιτική κατευνασμού, αλλά θα την εντείνει και πέραν της σημερινής ανοχής σε συνενοχή απέναντι στην επιθετική αποσταθεροποιητική συμπεριφορά της Αγκυρας. Τούτων λεχθέντων, η κατευναστική πολιτική του Βερολίνου απέναντι στον Ερντογάν δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά επιβεβαίωση της εθνικής οριοθέτησης της ευρωπαϊκής πολιτικής του Βερολίνου που θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στο σύνθημα «Πρώτα η Γερμανία».
Η Μέρκελ, ενόψει της συνόδου κορυφής της επόμενης εβδομάδας, δεν κατευνάζει μόνον την Αγκυρα αλλά και τη Βουδαπέστη και τη Βαρσοβία αποδεχόμενη την απονεύρωση της υποχρέωσης σεβασμού των αρχών του κράτους δικαίου ως προαπαιτούμενου για την εκταμίευση κοινοτικών χρηματοδοτήσεων.
Επιπλέον, είναι γνωστή η κατευναστική στάση του Βερολίνου απέναντι στη σκληρή γραμμή Τζόνσον, ο οποίος επισείει στους «27» το φόβητρο ενός σκληρού Βrexit, το κόστος του οποίου είναι βέβαιο ότι θα βραχυκυκλώσει την ανάκαμψη από τις παρενέργειες της πανδημίας.
Ο κατευνασμός και η αναζήτηση συναίνεσης στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή δεν είναι ηγεμονικό έλλειμμα αλλά συνειδητή επιλογή της Γερμανίας καθώς η εναλλακτική στρατηγική οδηγεί στη μη αντιστρέψιμη εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης από έναν σκληρό πυρήνα κρατών-μελών, μια επιλογή την οποία η πολιτική ελίτ στο Βερολίνο βλέπει κυρίως ως κίνδυνο και ελάχιστα –αν όχι καθόλου– ως ευκαιρία.
Πηγή: efsyn.gr
