Ειρωνεία της Ιστορίας δίχως αμφιβολία να συμπέσουν χρονικά το πάγωμα της τελικής έγκρισης του Ταμείου Ανάκαμψης στη Γερμανία με εντολή του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Καρλσρούης με την εξαγγελία από τον Μπάιντεν του πακέτου δημόσιων επενδύσεων, ύψους 2,3 τρισ. δολαρίων.
Με άλλα λόγια, αν στα χρόνια που ακολούθησαν την έκρηξη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, το φθινόπωρο του 2008, καταγράφηκαν σοβαρές αποκλίσεις ως προς την αντιμετώπισή της ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Γερμανία, σήμερα μιλάμε για ακραία αντίστιξη, αν όχι για μετωπική αντιπαράθεση.
Στην καλύτερη εκδοχή των εξελίξεων, στην περίπτωση δηλαδή που το Δικαστήριο της Καρλσρούης αποφανθεί ότι το Ταμείο Ανάκαμψης που θα χρηματοδοτηθεί από κοινό δανεισμό δεν παραβιάζει το γερμανικό Σύνταγμα και τις ευρωπαϊκές Συνθήκες, θα πρόκειται για μια χρονικά οριοθετημένη απόκλιση από τη μόνιμη περιοριστική δημοσιονομική πολιτική τής ευρωζώνης που υπαγορεύεται από το Σύμφωνο Σταθερότητας και τον «κόφτη» χρέους.
Από την άλλη μεριά του Ατλαντικού, ο Μπάιντεν εξαγγέλλει όχι μια διόρθωση πορείας αλλά μια ανατροπή, η εμβέλεια της οποίας ξεπερνά τις ανάγκες επανεκκίνησης της οικονομίας των ΗΠΑ την επόμενη μέρα της πανδημίας.
Στην ουσία πρόκειται για μια μετωπική αντιπαράθεση ενός νέου New Deal, που στοχεύει στην αναθέρμανση της οικονομίας με ταυτόχρονη άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων οι οποίες διευρύνονταν συνεχώς μετά το 1980, με την ψύχωση του Μαύρου Μηδέν (Schwarze Null), της πολιτικής των μηδενικών ελλειμμάτων, στην οποία είναι εγκλωβισμένη με τη θέλησή της η Γερμανία και παρά τη θέλησή τους οι περισσότεροι εταίροι της στην ευρωζώνη.
Ο Μπάιντεν κατάλαβε αυτό που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν στο Βερολίνο, την έδρα της κυβέρνησης, στη Φρανκφούρτη, έδρα της Μπούντεσμπανκ, και στην Καρλσρούη, έδρα του Συνταγματικού Δικαστηρίου.
Η πανδημία, το κόστος και οι οικονομικές της παρενέργειες απειλούν να τινάξουν στον αέρα ό,τι είχε απομείνει από τη σταθερότητα κοινωνιών όπου, είτε λόγω της εμμονής στην αυτορρυθμιζόμενη αγορά, είτε λόγω του εγκλωβισμού στη μόνιμη δημοσιονομική περιοριστική πολιτική, οι κοινωνικές ανισότητες έχουν όσο ποτέ διευρυνθεί.
Διατλαντική ακραία αντίστιξη, New Deal εναντίον Schwarze Null, αλλά και Ρούζβελτ εναντίον Χούβερ και Μπρίνιγκ.
Ο πρώτος ήταν ο προκάτοχος του Ρούζβελτ στον Λευκό Οίκο, που πήρε τη μοιραία απόφαση να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της κρίσης του 1929 με πολιτική σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας, με αποτέλεσμα να εγκλωβιστεί η χώρα σε βαθιά ύφεση.
Ο δεύτερος υπήρξε καγκελάριος της Γερμανίας στις αρχές της δεκαετίας του ‘30 και εφάρμοσε τη συνταγή Χούβερ, μια επιλογή που εκτιμάται ότι συνέβαλε αποφασιστικά στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία στις αρχές του 1933.
Το πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων του Μπάιντεν, που συνεπάγεται αύξηση της φορολογίας των υψηλών εισοδημάτων και των εταιρικών κερδών, θα οδηγήσει σε σκληρή αντιπαράθεση στο Κογκρέσο με τους Ρεπουμπλικανούς.
Σε ό,τι αφορά τη Γερμανία, ακόμη και στην περίπτωση που οι εκλογές της 26ης Σεπτεμβρίου οδηγήσουν σε τρικομματική κυβέρνηση Πρασίνων-Σοσιαλδημοκρατών και Αριστεράς, οι οπαδοί του Μαύρου Μηδέν έχουν και άλλα μπούνκερ για να περιχαρακωθούν πέραν του Δικαστηρίου της Καρλσρούης: την Μπούντεσμπανκ στη Φρανκφούρτη, αλλά και την ενισχυμένη πλειοψηφία των δύο τρίτων στην Ομοσπονδιακή Βουλή, που απαιτείται για να εγκριθεί η τροποποίηση του Συντάγματος που θα καταργεί τον «κόφτη» χρέους.
Πηγή: efsyn.gr
